Ik moet eerlijk toegeven, lezer, dat ik voor deze plaat nooit gehoord had over de Italiaanse gitarist/pianist/componist Francesco Cataldo uit Siracuse. Zijn debuutplaat “Spaces” uit 2014 is dus helemaal aan mij voorbijgegaan en, nu ik de opvolger “Giulia” ettelijke keren heb horen passeren, krijg ik van langsom meer de indruk dat ik daar spijt moet over voelen. Immers, “Giulia” is een meer dan behoorlijk indrukwekkende plaat, die je al intrigeert, nog voor je er één noot van gehoord hebt. Dat komt door de hoesfoto, waarop je een jong meisje vanop de rug gefotografeerd, ziet uitkijken over de zee en je blik onwillekeurig meegenomen wordt naar de gedachten die zij -een kind nog- mogelijk voelt opkomen tijdens dat staren naar de verte.

Het is pas bij het lezen van het bijhorende CD-boekje, dat je te weten komt dat het meisje in kwestie het dochtertje van de muzikant is en dat de plaat dus een muzikale vertaling is van de dromen, die een vader koestert over en voor zijn dochter. Met de hulp van pianist Marc Copland, bassist Pietro Leveratto en drummer Adam Nussbaum nam hij in een Romeinse studio deze suite in tien delen op, waarvan ik, na elke beluistering weer, moet en mag zeggen dat de dingen die niét gespeeld worden, haast even belangrijk zijn als wat je wél hoort. De stiltes, de gebroken cadansen, de subtiele veranderingen van tonaliteit…het maakt allemaal deel uit van een heerlijke ongezongen liederencyclus.

Met een heuse proloog (“I Tuoi Colori” -het meisje praat onhoorbaar tegen de zee-), een epiloog (“Circles”) -de figuren die de zee soms maakt als ze iets nieuws aankondigt of iets bestaands ziet verdwijnen-) en één reprise (niet toevallig “Two Ways”), want dat is nu eenmaal hoe het leven altijd verloopt) is deze muzikale voorstelling een lust voor het oor en voor de geest. Je kunt volop luisteren en tegelijk opgaan in de mogelijke gedachtengang van de componist en je proberen in te leven bij wat hij voelde of waaraan hij dacht bij het schrijven van onderdelen als “Waltz for Two”, “Two Ways”, “Joy and Pain”, “Two Colours” of “So Small, So Big”…en ik ben zo vrij mij voor te stellen dat ik niet zover naast de waarheid zit, als ik denk dat de vader hoopt en vreest tegelijkertijd. Loslaten en beschermen, de wereld in sturen en tegelijk bang wachten op de thuiskomst…het is het lot van elke liefhebbende ouder.

De manier waarop Cataldo en zijn kompanen dit in muziek gieten, vind ik ronduit indrukwekkend. Nussbaum -herinner u zijn “Leadbelly Project”- moet ongeveer de stilste drummer zijn, die je ooit hoorde, maar als hij spreekt, begrijp je hem klaar en duidelijk. Pietro Leveratto, absolute top in de Itzaliaanse jazz en te horen op meer dan tweehonderd platen, is de bescheidenheid zelve op deze plaat: nergens op zoek naar aandacht, maar volledig te dienste van de compositie, zou je kunnen zeggen. Co-pianist Marc Copland, met een curriculum van John Abercombie tot Kenny Wheeler, Randy Brecker en “onze” Robin Verheyen, voelt vlekkeloos aan waar de composities van Cataldo heengaan en hij begeleidt ze daar met een heerlijk soort flegma, dat je alleen maar kunt horen wanneer een muzikant helemaal “in de compositie” zit. Resultaat is een heerlijke, schilderachtige en dromerige plaat, die je lieflijk bij het nekvel pakt en waarvan de achtergebleven vingerafdrukken een warme gloed nalaten.

(Dani Heyvaert)